Wystawa | Długie Życie Fotografii

Aneta Grzeszykowska, Dorota Buczkowska, Paweł Szypulski i Jakub Certowicz zaprezentują nowe projekty, które są efektem rezydencji artystycznych w norweskich archiwach fotograficznych oraz pracy ze zbiorem Fundacji Archeologia Fotografii.Wystawa jest próbą alternatywnego spojrzenia na archiwa fotograficzne. Prace, które powstały w wyniku działań artystów ze zbiorami partnerskich instytucji traktują archiwum jako przestrzeń niedopowiedzianych historii i jako punkt wyjścia do krytycznej i ironicznej refleksji.

Wystawie towarzyszą spotkania autorskie oraz książki podsumowujące projekty Anety Grzeszykowskiej, Doroty Buczkowskiej i Jakuba Certowicza.

WYSTAWA:
miejsce: Sala Kisielewskiego, Pałac Kultury i Nauki, pl. Defilad 1, Warszawa
wernisaż: 27.04.2016 (środa), g.19;
wystawa otwarta: 28.04-20.05.2016 g. 12-20

SPOTKANIA AUTORSKIE:
miejsce: barStudio, Pałac Kultury i Nauki, pl. Defilad 1, Warszawa

program
28.04.2016(czwartek)
18:00-19:00 – spotkanie z Pawłem Szypulskim
19:00-20:00 – spotkanie z Jakubem Certowiczem. Prowadzenie: Jakub Śwircz
29.04.2016 (piątek)
18:00-19:00 – spotkanie z Dorotą Buczkowską. Prowadzenie: Iwona Kurz
19:00 – 20:00 – spotkanie z Anetą Grzeszykowską

Projekty w ramach wystawy

Aneta Grzeszykowska

Praca Anety Grzeszykowskiej oparta jest na fotografiach z archiwum Wojciecha Zamecznika. Artystka wybrała zdjęcia, na których widzimy fragmenty kobiecej postaci: twarzy i ciała. Portretowane ciało wykadrowane jest na nich bardzo wąsko. Grzeszykowska zdecydowała się poszerzyć obraz, pokazując to, co mogłoby być poza kadrem wyjściowych zdjęć. Fotografuje się sama, w domowej przestrzeni, przypominającej tę z prac Zamecznika. Kolaż, który powstał z nałożenia dwóch zdjęć – fotografii wykonanych przez Zamecznika oraz autoportretów Grzeszykowskiej, zbudował nową sytuację i uruchomił szereg kontekstów. Na powstałym w ten sposób obrazie, modelka ze zdjęć Zamecznika mogłaby być jednocześnie ich autorką. Takie przeniesienie skłania do zadania pytań o relację modelka-artysta, proces budowania wizerunku i autokreację. Jak wyglądałyby te zdjęcia, gdyby były autoportretami, jak sama modelka patrzyłaby na swoje ciało, czy estetyzowałaby je, co chciałaby ukryć? Jak zmieniłby się ten kadr, gdyby zmienił się także jego autor? Gest dopisywania znaczeń (do fotografii Zamecznika) i zakrywania (zdjęć Grzeszykowskiej) jest także symboliczny, gdy myślimy o tej pracy w kontekście działań z archiwum. „Uzupełniając jego zdjęcia, jednocześnie zakrywam nimi fragment swoich. To tak jakby rozszerzając pole widzenia, obraz zawsze pokazywał niepełną wersje historii” – pisze autorka.
Paweł Szypulski

„Nie wiem dlaczego, ale pomyślałem o tobie” – tak czasem piszą mi znajomi, przesyłając zdjęcia i fotomontaże. Przez ostatnie lata zgromadziło się już trochę tych fotograficznych prezentów od przyjaciół. Na jednym kociak w kieszeni żołnierza, na innym Władimir Putni jadący na niedźwiedziu, na kolejnym chomik w kolczudze. Przyjaciele przesyłają to do mnie, bo znają moją słabość do dobrej fotografii. Okazało się, że wie o niej też Fundacja Archeologia Fotografii i pewnego dnia odebrałem telefon z propozycją wyjazdu do jednego z norweskich archiwów. Czekają tam na mnie zbiory należące do 7 muzeów, 200 000 obiektów, 2 500 000 zdjęć. Nie mogłem się oprzeć. Nawet gdy dotarło do mnie, że spędzę na miejscu tydzień, a nigdy nie zrealizowałem jeszcze projektu szybciej niż w 8 miesięcy. 357 143 fotografie na dzień – pomyślałem: „dużo”. Temperatura teoretycznych sporów wokół pojęcia „archiwum” dawno zdążyła już opaść. Zdaje się, że to co miało być w tej sprawie powiedziane przez krytyków i teoretyków, zostało już powiedziane. Mimo tego, że choroba jest dobrze rozpoznana, dotkniętych archiwalną gorączką jest ciągle wielu. Artyści, kuratorzy i badacze na całym świecie poszukują materiałów w antykwariatach i na pchlich targach, w bibliotekach, magazynach muzealnych i prywatnych albumach fotograficznych, przekopują się przez tysiące megabajtów danych w przestrzeni wirtualnej i kilogramy kurzu w fizycznych archiwach. Czasem trudno odróżnić tych szperaczy od siebie. Artyści wyglądają jak kuratorzy, kuratorzy jak artyści, jedyni i drudzy nieustannie mówią o badaniach i „researchu”. Wątpię, czy w ogóle warto zastanawiać się, kto tu jest kim. Pewność mam natomiast co do tego, że jestem częścią tego tłumu.
Paweł Szypulski
spotkanie autorskie:
28.04 g.19, barStudio, PKiN
Jakub Certowicz

W tym niewielkim katalogu archiwów Jakub Certowicz prezentuje trzy różne przestrzenie i zbiory: lokalną instytucję w norweskim Lillehammer, prywatne archiwum artystki i kolekcję Muzeum Warszawy. Inspiracją dla tego projektu była tygodniowa rezydencja w Regionalnym Archiwum Prowincji Oppland w Norwegii, ale także kilkuletnie doświadczenie Jakuba w pracy nad digitalizacją zbiorów polskich instytucji. I to właśnie dzięki niemu wprowadza nas w robocze przestrzenie i pokazuje zaplecze „archiwalnej maszyny”. Projekt Certowicza zbudowany jest bardzo precyzyjnie. Prostej dokumentacji wnętrz towarzyszą „wyjęte” ze zbiorów obiekty. Widzimy więc dziesiątki kilometrów półek, magazyny, setki pudeł i teczek, a obok to, co jest treścią każdego z tych miejsc – niemal 300 identycznych zdjęć lotniczych z Lillehammer, obiekty wybrane z archiwum artystycznego, kserokopie obrazów zgromadzonych w Muzeum. Mamy do czynienia z różnymi archiwami – inna jest ich funkcja, cel, zawartość i wizja. Ale właśnie dlatego, patrząc na te spektakularne ilości, bez względu na idee, które temu przyświecają, zadajemy sobie pytanie – czy istnieje granica, poza którą archiwizowanie zaczyna być działaniem irracjonalnym i nieuzasadnionym? Czy w każdym „szaleństwie” zbierania jest zasada i kto ją ustanawia?
spotkanie autorskie
28.04 g.18, barStudio, PKiN, prowadzenie Jakub Śwircz
Dorota Buczkowska

Woda czy lód? Mgła, mżawka, roztopy? A może pół-lód i pół-woda? W nowych pracach Doroty Buczkowskiej stanów skupienia wody jest znacznie więcej niż przewidują prawa fizyki. Przyrodnicze subtelności i półtony tworzą ramę dla historii bohaterów, których artystka powołuje do życia. To korowód przedziwnych postaci: kobieta z jednym okiem, dziewczynka oswajająca bestię, para dziewcząt, które zbyt długo patrzyły w swoje odbicia w tafli fiordu. Buczkowska stwarza je i daje im głos dzięki rysunkowym interwencjom w zdjęcia z norweskiego Sogn og Fjordane .Tak powstają opowieści o szaleństwie, aberracji, dziwności ukrytej nawet w codziennych gestach i praktyce życia, którego głównym celem jest przetrwanie w niesprzyjających warunkach zimna i wilgoci. Rysunkowe prace artystki uzupełniają opowieści o relacjach bohaterów i ich wewnętrznych pejzażach. To historie opowiedziane w pierwszej osobie, przede wszystkim przez kobiety. Poszatkowane, urywkowe, nie zawsze odpowiadające żelaznym prawom logiki, są zarazem proste i konkretne. Można je potraktować jako uniwersalny zbiór porad, które zadziałają – do pewnego stopnia – w każdej szerokości geograficznej i nad każdą wodą. „Praktyczny poradnik przetrwania uczuciowej burzy nad wodą” Doroty Buczkowskiej jest rozwinięciem wcześniejszego cyklu „Rok w sanatorium”.
Anna Theiss
Teksty do wystawy napisała Anna Theiss.
Spotkanie autorskie z Dorotą Buczkowską i Anną Theiss
29.04 g.18, barStudio, PKiN, prowadzenie Iwona Kurz